Work from Paros Poetry and Translation Symposium 2014: Chloe Koutsoumbeli
ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ
Προπάντων να φοράτε κόκκινο κραγιόν.
Ιδίως την ώρα της εγκατάλειψης.
Χρειαζόμαστε ένα στόμα
για να καταβροχθίσει τις λεπτομέρειες.
Τώρα που πια δεν λέει σ’ αγαπώ.
ΤΕΛΟΣ
Ποτέ δεν διάβασα σωστά
την πινακίδα.
Παγιδευόμουν στο έλος
ή κατέρρεε η βακτηρία του ταυ
βρισκόμουν σε ορφανοτροφείο
φορούσα γκρι φουστάνι κι άσπρες κάλτσες
έψαχνα μία κούκλα χωρίς χέρια
στα κρεβάτια ενός απρόσωπου θαλάμου.
Γενικά ήμουν άτυχη.
Δεν έβρισκα το σωστό νούμερο ανθρώπου
η πλέξη ήταν χαλαρή
ή οι τεράστιες βελόνες μπήγονταν στο στέρνο.
Ακόμα και οι αυταπάτες ήταν τρύπιες.
Θαρρείς και ήμουν ξενιστής μίας αμφισβήτησης
που κοιμόταν στο σκουρόχρωμο αυγό της
έτοιμη να πολλαπλασιαστεί
στην ντουλάπα του μυαλού μου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό
πως οι πιο ευδιάκριτοι τίτλοι τέλους
εμφανίζονται πάντα στην αρχή.
ΑΓΑΠΩ ΝΕΚΡΑ ΓΙΑΤΡΕ
Φορώ ένα σκονισμένο νυφικό
με μακριά ουρά που σέρνεται στον δρόμο.
Η αρρώστια καλπάζει
κόκκινο άλογο μέσα στην καρδιά.
-Αγαπώ νεκρά γιατρέ.
-Εδώ είναι αποστακτήριο.
Όχι κλινική.
Με γυμνά πόδια πατάμε τον πόνο
κι αυτός στάζει λέξεις
.
-Γδύνομαι συνέχεια
μπροστά σε άντρες που φορούν
ψηλό καπέλο και κουστούμι
και την τελευταία στιγμή
γλιστρούν απ’ την εικόνα.
-Κάντε τατουάζ
τρυπήστε το ένα αυτί
και πάψτε να εκτρέφετε νυφίτσες.
-Θα βοηθήσει; Θα γίνω φυσιολογική;
– Λέγομαι Τζόκερ.
Διαβάζω παλιές συνταγές μαγειρικής
παίζω αυλό
ανακατεύω τα χαρτιά.
Μα εσείς χρειάζεστε έναν ξυλουργό
να λειάνει τις καμπύλες
ή έναν ωτορινολαρυγγολόγο
να πνίξει τα ουρλιαχτά.
Φυσιολογική;
Φυσικά.
Στον κόσμο των σκιών
παίζετε επιδέξια τις μαριονέτες.
Άλλωστε σας σφράγισαν μικρή.
Με εκείνο το μισό πέταλο στον ώμο.
Που σημαίνει πως τίποτε
ποτέ δεν θάναι ολόκληρο.
Εκτός από ένα μελανοδοχείο
που αδειάζει.
Χλόη Κουτσουμπέλη
********************************************************************************************************************
NOTE: The translations below are works-in-progress
To Self
Above all, you must have on red lipstick.
Especially at the hour of abandonment.
We need a mouth
for gobbling up the details.
Now that no longer says I love you.
Translation / Μετάφραση:
Vassiliki Rapti / Βασιλική Ράπτη
Angelos Sakkis / Άγγελος Σακκής
Finish
I’ve never read the sign
properly.
I kept being mired at the fen
or the eff-crutch kept collapsing
I was in an orphanage
wearing a gray dress and white socks
I kept looking for an armless doll
among the beds of a faceless ward.
I was unlucky, that’s all.
I couldn’t find someone of the right size
the weave was loose
or the huge needles were piercing the chest.
Even illusions were all full of holes.
You’d think I was the host of a dispute
still dormant in its dark eggshell
ready to reproduce
inside the pantry of my mind.
I never really understood that;
how the most distinct finishing credits
always keep cropping up at the start.
Translation / Μετάφραση:
Vassiliki Rapti / Βασιλική Ράπτη
Angelos Sakkis / Άγγελος Σακκής
My Love Is Loveless, Doctor
I wear a dusty bridal dress
with a long train dragging on the ground.
This sickness gallops
a red horse inside the heart.
–My love is loveless doctor.
–Here is a distillery
Not a clinic.
We press the pain
with naked feet
and it drips words.
–I constantly get undressed
In front of men who wear a suit
And a high hat
And the last moment
Slip out of the picture.
–Get a tattoo
Get an ear-pierced
and stop raising weasels.
–Will that help? Will I become normal?
–My name is Joker.
I consult old cooking recipes.
I play the flute
I shuffle cards.
But you need a carpenter
to smooth out the curves.
Or an ear nose and throat specialist
to muffle down the screams
–Normal?
Naturally.
In the world of shadows
You play the puppets skillfully
Besides, they stamped you on the shoulder
When still little
With that horse-shoe
Which means that nothing
Will ever be whole
Except for an inkwell
That is always getting empty.
Translation / Μετάφραση:
Angelos Sakkis / Άγγελος Σακκής
Recent Comments